ANTONI AMILKAR KOSIŃSKI
urodził się w 1769 r. w ziemi drohickiej, pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Rawicz. W młodości wstąpił do zakonu pijarów, opuścił zakon w 1790 r. i poświęcił się karierze wojskowej. Od 1792 roku służył w wojsku, podczas Insurekcji Kościuszkowskiej w randze kapitana walczył w obronie Warszawy gdzie został ranny. Po upadku powstania emigrował do Francji, w celu zdobycia obywatelstwa tego kraju przez pięć miesięcy służył na okręcie kaperskim, następnie zaciągnął się do armii francuskiej. Odbył kampanie włoskie 1795 i 1796 r., otrzymał zezwolenie na werbowanie oddziałów z jeńców polskich do tworzącego się wojska włoskiego i z tego powodu nazywany był później „pierwszym legionistą”. Później razem z generałem Dąbrowskim tworzył Legiony Polskie we Włoszech. W 1798 r. został awansowany na pułkownika. Po kapitulacji Mantui w 1799 r. dostał się do niewoli austriackiej, został uwolniony w 1800 r. Dowiedziawszy się o wysłaniu legionów Polskich na San Domingo, zbuntował się przeciwko Napoleonowi i złożył za pośrednictwem księcia Adama Czartoryskiego propozycję służby carowi Aleksandrowi I. Straciwszy nadzieje, że dalsza służba legionów pomoże sprawie polskiej w 1803 r.
podał się do dymisji w stopniu generała brygady i powrócił do kraju. W 1806 r. powrócił do służby u boku Dąbrowskiego, organizował powstanie w departamencie bydgoskim i kwidzyńskim. W 1807 r. na czele pierwszych sformowanych oddziałów wojska polskiego walczył z Prusami, uczestniczył w ofensywie na Gdańsk i zdobyciu Tczewa. Zastąpił rannego Dąbrowskiego i poprowadził jego dywizje na Gdańsk, brał także udział w oblężeniu miasta. Jeszcze w tym samym roku został odznaczony za kampanie Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Podczas kampanii w 1809 r. zajmował stanowisko gubernatora Warszawy, następnie dowódcy oddziałów polskich, z którymi brał udział w bitwach pod Szczekocinami i Żarnowcem. Od 1811 r. był generałem dywizji. W 1812 r. został mianowany komendantem departamentów lubelskiego oraz siedleckiego i organizował obronę na linii Bugu. W tym samym roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Virtuti Militari, po czym złożył dymisję. Po tym jak kampania się zakończyła i Księstwo Warszawskie zostało zajęte dostał propozycje przejścia na służbę pruską i organizowania polskiej obrony krajowej w Wielkim Księstwie Poznańskim, odmówił jednak uznając że to nie wyjdzie na pożytek sprawie Polskiej. Zmarł w 1823 r. w Targowej Górce. Obecnie spoczywa w Krypcie zasłużonych Wielkopolan w Kościele św. Wojciecha. Kosiński był członkiem loży masońskiej w Warszawie oraz członkiem- założycielem loży św. Jana w Poznaniu, działał na rzecz rozwoju polskiej gospodarki w Wielkopolsce. Zostawił ciekawy pamiętnik o legionach włoskich oraz bogaty zbiór korespondencji i zapisek, wydany przez syna pt. Kosiński we Włoszech.
We wrześniu 1988 r. Antoni Amilkar Kosiński został patronem Szkoły Podstawowej w Targowej Górce.
Patronem Gimnazjum w Targowej Górce A. A. Kosiński został 15 czerwca 2008r. podczas obchodów 750-lecia Targowej Górki.
